Bir tweet okudum geçen gün. Adamın biri Suriye’de heykeltıraşmış savaştan kaçıp Urfa’ya gelmiş. Şimdi orada duvar ustalığı yaparak geçimini sağlıyormuş. Bu bilgiler ne kadar doğru bilemiyorum zaten kaynağını da aşağıda belirteceğim. Ama şundan eminim ki bir çok hayat güzel hayallerle süslüyordu geleceğini ama istedikleri gibi bitiremedi hiçbiri.
Ben yazar olmaya hevesliyim. Bunun için yazıyorum okuyorum yazarların nasıl yazdıklarını araştırıyorum. Bahsettiğim tweeti görünce bir an ürperdi içim, acaba vaktimi boşa mı harcıyorum diye düşünmeden edemedim. Çünkü hiç bir şekilde garantimiz yok özellikle Türkiye gibi bir ülkede yaşıyorsan. Zaten pandemide de gördük ki hayatımız sabun köpüğü gibi her an her şeyimiz yerinden oynayabilir. Eşşeğimizi daha sağlam bir kazığa bağlamamız gerekiyor. Çünkü burada yazarlığa soyunurken başka bir ülkede kendimi duvar ustalığı yaparken düşünmek bile istemiyorum.
Sanki önceliklerimiz başka şeyler olmalı. Dil öğrenmek gibi, mesleğimin bir alanında uzmanlaşmak gibi, programlama öğrenmek gibi. Çünkü böyle yaparsam dünyanın her yerinde değer göreceğimi düşünüyorum. Bu da bana dünyanın her yerinde daha konforlu bir yaşam sağlayabilir.
Sonra kendime “Yapmak istediklerimi yapmadıktan sonra, yaşamaktan zevk almadıktan sonra yaşasan ne olur?” diyorum. Haklı mıyım, haksız mıyım; mantıklı mıyım, duygusal mıyım…
Bilemedim.
https://twitter.com/orhanaydin6/status/1297898083766992897?s=20
