“Yükümü iyi taşıyor olmam,
onun ağır olmadığını göstermez…”
Hepimiz kendi yükümüzü taşıyoruz. Bazılarımızın yükü bazılarımızdan daha ağır, ama hayat böyle işte. Bazılarımız saklıyor yükünü, bazılarımız tüm dünyaya duyurmayı seçiyor. Ama yükümüzü nasıl taşımayı seçiyorsak seçelim hiçbirimizin hayatı güneşli bir ilkbahar sabahı gibi değil. Çoğu zaman hepimiz fırtınalarla mücadele ediyoruz, içimizdeki kışları bahara çevirebilmek için… Hayat zor. Hayat çoğu zaman mücadelelerle, engellerle, hayal kırıklıklarıyla dolu bir savaş alanı…
Hepimiz içimizde çoğu zaman neden kaynaklandığını bile anlamadığımız bir keder taşıyoruz. Hem de hepimiz. Eleştirdiklerimiz, alay ettiklerimiz, kendimizden daha az akıllı zannettiklerimiz dahil, hepimiz. Hepimiz kocaman bir bilinç taşıyoruz. Hem de hepimiz. Çoğumuz bunu göstermeyi, ifade etmeyi beceremesek de ve diğerlerinin bizim kadar bilinçli olmadığını var sayarak kendimizi önemli ve daha zeki hissetmeyi seçsek de… Birbirimize daha özenli davranmalıyız, en çok da bu yüzden; birbirimizin yükünü daha da ağırlaştırmamak için…
Bir zamanlar gerçekten kötü olduğunu sandığım bir adam vardı. Herkesle alay eder, herkesin her işine karışır, büyük kelimelerle konuşur, büyük nasihatler verirdi. Çevresindeki herkesi olumsuz olmakla, sorun seven insanlar olmakla suçlar, ona açıklama yapmak isteseniz ağzınızı açtığınız anda size kötü bir insan olduğunuzu birkaç kelime ile kanıtlayıverirdi. En sonunda ona o kadar çok kızmıştım ki onunla bir daha kesinlikle görüşmeme kararı almıştım. Kendisinden başka herkesi suçlamasından, onunla korka korka konuşmaya çalışmaktan bıkmış usanmıştım. Çok sonra öğrendim; onun yükü benim yükümden çok daha ağırmış. Tüm o sergilediği kızgınlık, içindeki keder ve mücadele yükünü taşımaktan yorulan küçük erkek çocuğunun isyanından başka bir şey değilmiş.
Çoğu zaman yükümüzü taşıyan içimizdeki çocukluğumuz çok gururlu oluyor. Bu yüzden çoğumuz yükümüzün ağırlığını en yakınlarımıza bile göstermiyoruz, çünkü biliyoruz, herkesin kendi yükü var ve hepimiz varışın neresi olduğunu bile bilmeden yükümüzü taşımaya çalışıyoruz…
Öyleyse, –gerçi biz insanlar çok unutkanızdır ama- bunu en azından aklımızda tutmaya çalışalım. Aynı gemide olduğumuzu… Hepimizin yükler taşıdığını…
Hepimizin içinde yorgun, bitkin, tüm bu zorluklara, yoksulluğa, savaşlara, haksızlıklara isyan eden, artık yükünü hafifletip de bir ilkbahar sabahına ulaşmayı umut eden bir çocuk olduğunu hep hatırlayalım.Birbirimizin yüklerini ağırlaştırmayalım…Kışlarımızı bahara çevirebilmek için…
