Yalanlar üzerine kurulmuş küçük dünyalarımızda birbirimize güler ve tatlı şeyler söyleriz. Karşımızda duran bir çift gözün ta içine bakar ve kendimizi gerçekleştirmemize giden lanet yoldaki o lanet tebessümü ararız. Oysa gerçek acıdır. Gerçek olabildiğince basittir. Bir adam bir kadına kızar ve gidip tuvalette otuzbir çeker. Bir adam bir şeye kızar ve gider otuzbir çeker. Bir adam bir gerçeğe… OTUZBİR!
Resim: Picasso self portrait facing death
Canınız sıkkınken daha fazla düşünmez misiniz? İşte bu da gerçektir. “Her düşünce bir tebessümün yıkıntısı.. ” geri kalan zamanda ise koca bir eblehler topluluğuyuz. Zevk zevk zevk, daha çok zevk! Burdan taa ebenizin örekesine kadar zevk! O da, her defasında ele yüze bulaştırılarak, bir başkasına ya da kendine bir biçimde zarar vererek, fasit bir döngü içerisinde… Çünkü gerçek acıdır ve iki kişinin aynı şeyden aynı anda aynı zevki alması, düşünülemez.
Yine aynı iki kişiyi, demem o ki bir insan teki ile ötekini; birbirine muhtaç eyleyen bir sistem düşünün, bir halley düşünün. (canınız sıkkın değilse bile okurken muhakkak sıkılacaktır, düşünün) Marşmelov seven biri, arta kalan bisküvileri tırtıklayan bir diğeriyle, kısa fakat mümbit bir zaman diliminde, faideli, simbiyotik bir ilişki geliştirebilir. Gel gelelim gerçek acıdır, demiş miydim sevgili okur? Faide mesud etmez çoğu zaman. Marşmelov seven, diğerinin canının bisküvi istemesini beklemeyi öğrenebilir belki ama bisküvi yemek isteyen? İğrenç, yapışkan Marşmelovdan kurtulmak için, bir diğerine mecbur olmadığını bilerek, kıvranır durur. Uyumsuzluk öldürmese de muhakkak süründürür bu saçmalıkta gördüğünüz üzere.
Marşmelov yanlış, yersiz ve kısır bir ısrardır. Bazen bir şeye, bir düşünceye gömülüp kalmak, yanılmak, yine yanılmak, bu kez sadece kendisini bağlayan bir aldatmaca. Marşmelova saplanıp kalan bir insan çölünde – ki o, zihin olur- yapılacak ilk iş faidesiz bir şeye sarılmaktır. Sanılanın aksine, faidesiz-boş işleri kabullenmek hiç de kolay değildir. Kolaya kaçmadan, varlık genelindeki saçmalığı bağrına basarak, göğsünü gere gere faidesiz bir şeyi, bir işi, bir ilişkiyi kendinize layık görene dek Marşmelov bataklığında çırpınacaksınız. Zannedilmesin ki zevzekliğe bir çağrıdır bu. Değildir. Yalnız çivi çiviyi söker bu da bilinen bir başka acı gerçektir dostlarım.
