konuşan fotoğraflar – döngü

“Elimizden düşmeyen telefonlarımıza büyük hayatlar sığdırıyoruz. Ve yandaki görsel buzdolabım evet. Çektiğim fotoğraflarla konuşmaya bir önceki yazımda başlamıştım Bunu bir seri haline dönüştürmeyi düşünürek sevgili yol arkadaşımla beraber sizlere sunmaya karar verdik. Keyifli okumalar.”

Hepinizin beni çok iyi tanıdığını biliyorum ama sizi tanıyan benim aslında. Fakat anlam veremediğim huylarınız var siz insanların. Mesela neden hep yanımıza limon kardeşimin yarısını koyuyorsunuz ya da ilaçlar neden hep bizim kapağa tıkılıyorlar? Bunları bazen arkadaşlarla kafa kafaya verip tartışıyoruz özellikle de geceleri. Bizi en az rahatsız ettiğiniz zamanlar. Sabahları hiçbirimiz sevmiyoruz ne yazık ki! Geceleri hararetli tartışmalarımızın sonu genellikle sabah kimin eleneceği hakkındaki varsayımlarla bitiyor. Neredeyse her gün giderek azalmak ve yok olmak ve yenilerinin de sürekli azalarak yok olacağını bilmek nasıl bir duygu bilemezsiniz!

Hele ki o sona kalan olup kendi kendine tartışmak nasıl bir hal alıyor bir bilseniz. Şanslıysanız dolaptaki diğer arkadaşlarla muhabbet ederek siniriniz yatışıyor bir nebze. Ama ben şanslı değilmişim sanırım. Anlatılan o güzelim muhabbetlerin hiçbiri benim geldiğim dolapta yaşanmıyor. Diğerleri sürekli mutsuz ve miskinler. Mesela aşağı çaprazımda taze soğana laf attım. Göz ucuyla bakıp, omuz silkti. Onu da zor yaptı gerçi, aramızda kalsın çok çabuk söndü.

Burada yalnız kalmak ya da her gün kim gidecek endişesiyle yaşamak bir yana aslında bize yaşama fırsatı hiç verilmedi ki. Annem beni doğurdu. Doğurduğu gibi de aldılar altından beni. Bazıları gibi onun sıcaklığıyla büyüyüp kabuğumdan fırlayamadım özgürce. Minik bir sarı civciv olmamı engellediler, karnınızı doyurmak için önce ambalajlara girdim, sonra o büyük ve ışıklı marketlere ve oradan da soğuk ruhlu dolaplarınıza…

Yine bir sabah.. yine aydınlandı içerisi.. biraz gerindim tam gözlerimi açıyordum ki birkaç dokunuş hissettim ve sonra bir sıcaklık.. ah “hayır!” demeye kalmadan.. çıt..