İçimdeki şeytanlar ile meleklerin iç savaşı bitmek bilmez… her gün her an bir yerlerde dursalar, an geçmeden aklımda dans edip oynarken birden bire savaşa girerler. İşte bu iç savaş daha fazla içimde kalamazdı. Ben de yazıya dökmeye karar verdim. Yeniden.
Bu iç savaşımdan belki de bu dijital çöplük dışında kimsenin haberi olmayacak. Yazıp yazıp sildiğim gerçek hayata dayalı kurmaca hikayelerim gibi. Asla sonuca varamayan, pazartesi başlayıp salı gününü görmeden biten diyetler gibi…
Zaman insana birçok şey yaşatır. Ve bu yaşamak ile nefes alıp verdikçe yaşamaya da devam eder insan bahsi geçen birçok şeyi yaşamaya. Sonrasında ise severek okuduğum bir blogtan alıntı yaparak “araf” başlar.
Araf nedir bilen var mı?Araf, kişiye göre değişir. Ama çoğu kişi dini inanışlarına bağlı olarak, ölüm sonrası cennet ve cehennem arasında kıyamete kadar olan yer olarak nitelendirir. Fakat aslında araf denilen yer, sizin ruhunuzdur. Aslında birçok ruh gerçek ölümü görene kadar araftadır. Hiç İlahi Komedya’yı okudunuz mu? Dante’nin ağzından yazılan o eseri okursanız esas araf orasıdır işte. Zamansız hikayeler yaşar ve atlatırsınız. Kimi zaman o arafı fark edersiniz ama genellikle de insanoğlu fark etmez. Edemez. Edebilen varsa da zaten muhtemel bu dünya üzerinde kelimelere değer veren biridir. Yoksa normal hayatta kaç kişi sözün, sözcüklerin gücüne inanır? ben kendi fikrimi söyleyeyim; neredeyse hiç kimse.
Meşhur bir söz vardır “dünya, hassas kalpler için cehennemdir.” diye. Bir zamanlar bu söze çok inanırdım. Sonra yaşadıkça ve yaşlandıkça gördüm ki cehennem değil, araf aslında. Yani dünya, hassas kalpler için araftır.
İnsan, bir zamanlar arafta yaşadığını ve sonrasında çıktığını zanneder. Hatta çıkmak için kendi çabası yetmezse başkalarından destek alır, varsa tabii. Bu destekler ile çıktığını zanneder. Ama aslında çıkmamıştır. O an öyle zanneder. Aslında, arafa bir kere girdikten sonra çıkışı yoktur. Yalancı mutluluklar sadece öyle hissettirir. Hatta ara ara gelen bir his ile acaba der, aslında o his ile hatırlatır kendini. Yani “ben buradayım, hiç gitmedim.” der. Ara ara sıkıştırır ruhunu.
Aslında çoğumuz araftayız. Sadece haberimiz yok…
