in

Süreç, Kusmuk ve 409 Numaralı Koğuş

Mütemadiyen akşamları benliğime zorla giydirilmiş bir beden ile bilmem kaç koğuşun bulunduğu katta yürürüm. Dudaklarım tıpkı bir kuklaymışım gibi gelene geçene gülümsetir beni, zoraki. Yontulmuş kadınların arasından paramparça geçerim ve iş çıkışı trafiği gibi felç olur tüm duygularım. Tozlu bir otobüs camına yapışıp çay ve simit düşünürüm, o gün olmaz belki ama sonraki gün mutlaka olur.

Bazı anlarda ise kalabalık bir masada ben dışında herkesin kalkıp gitmesini isterim. Ama asla kalkıp gitmeyi düşünmem. Çünkü o an o masada sadece ben olmak ve kendimle olmak isterim. Zaman, mekân bu gibi durumlarda benim için önemlidir. O an o masa benim evimdir ve ben kapıyı üstüme kilitlemek isteyebilirim. Lütfen insanlar anlayışlı olsun, kovmaya gerek kalmadan gitsinler Hasibe. Yaşasın dünya kardeşliği.

“Kalabalık, girenin çıkanın belli olmadığı, yer yer hararetli bir hayattan çok bir kaos.”

Olmak istemediğim bir yerdeyim; olmasını istemediğim insanlarla, olmasını istemediğim bir kavganın içinde, olmasını istemediğim fazla eşyalarla. Olmak nedir Hasibe? Olmak; baktığım bütün gözlerde hayata bir anlam katmak, kılıflara girmek, alkışlanmak? Bölöbölöbölö. Benim gözümde olmak; kendinle dinlenmek, kendine vakit ayırmak, sorumluluk almamak, insanların üzerime yapıştırmak istediği tasvirlerden azade olmak. Yapmakla yapmamak arasında gidip geldiğim şu günlerde aklımın başıma gelmesi ne kadar zaman alacak bilmiyorum.

Bir şeyler olmalı.”

Beni bu kavgadan çekip alacak, sarsıp kendime getirecek bir şeyler olmalı. Bunu bir insan tek bir cümlesiyle bile sağlayabilir, alacağım tek bir haber bunun için yeterli olabilir ve ya kendim için yapacağım bir şey bana yol gösterebilir. Süreç denilen olaydan nefret ettim tüm hayatım boyunca ve bu bende değişmeyen tek şey olmalı. Süreç adı altında yeryüzünden insanlar siliniyor, bazen yalnız kalıyorlar Hasibe.

“Omuriliğin derinliklerinde başlayıp ayak parmaklarının uçlarına kadar uzanan boru hattındaki şehvet.”

Uyuşukluğun doruklarına ulaşana dek devasa bir haz. Bu süre içinde hissedilen hissizlik ve başıboşluk. İnsan insanın acısını alır derler Hasibe. İnsanlardan daha çok ihtiyaç duyuyorum buna. Çünkü sadece benimle sevişiyor.

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak.

Yalnızlığın Zıttı: Tek Başınalık

Neslinin Tükenmesi İçin Elinden Geleni Yapan Panda