Dünyadaki tüm papağanlar gibi Bahtiyar da ölümlüydü. İnsanlık “vahşi doğa”ya seferler başlatmayı alışkanlık edindi edineli şu endüstri devriminin başlangıcından falan beri, bahtiyarların derdi de o zaman fazlasıyla arttı! Çünkü çok güzellerdi! Korsanlar onları kıyıda bıraktıkları karılarının yerine koydular, soylular evlerinde ağırladılar, sirklerde biletçilik, kabarelerde ıslıkçılık yaptırdılar. İnsanlara ayna oldular, ne duydularsa onu söylediler. Aptal dedik onlara, aptal dediler bize! Konuş bakalım dedik onlara, konuş bakalım dediler bize. Parlak tüyleri, yuvarlak vücut hatları, görkemli gagaları ve insanın içini delen o bomboş bakışlarına rağmen yüzyıllarca üzdük onları. Ormanlarını çaldık, daldan dala yankılanan ötüşlerini, şöyle bir ormanın üzerinde süzülmelerini, yağmurla ıslanan kanatlarını çırptıktan sonra kanatlarına düşen damlayı hissettiklerinde ürperişlerini ve doğayı sevişlerini çaldık. Sonra ne mi oldu?
Başarının, paranın, ünün ve güzelliğin yüceltiğildiği bir toplumda, o korkunç ve vahşi azınlığın arasına dalmaya çalışan biri dışlandığı için delirdi! Kral onun aklını aldı! Yarışmadan attı ve bahtiyar kafeste çaresizdi. Öfkeyle günler boyunca eziyet etti Bahtiyar’a, sonra bir gün delirdi ve onun boğazını sıktı ve bacağını kırdı. Bahtiyar öldü, Acun para kazanmaya devam ediyor, Murat akıl hastanesine kapatıldı, toplum üzgün ve Murat’ın akıl hastanesine kapatılmasının yetmeyeceğini düşünüyor. Murat toplumun papağanı oldu. Toplum bir akıl hastanesi. Murat akıl hastanesinde aynaya bakan papağan… İnsan aynada papağanı görüyor. Toplum bir akıl hastanesi.
