Gitmek…
Bir eylem, vazgeçmek belki. Ve yeniden başlamak sonra. Hayata, sevdaya, umuda… Biz ya da başkaları, birileri mutlaka gider. Bir şehirden, bir insandan, bir ülkeden, geçmişten, anılardan veya kendilerinden. Arkadaşımız ya bir kaldırım taşıdır ya da bir cam kenarı. Ya üzerimizden bir yük kalkar ya da kalbimizin orta yerinde kocaman bir boşluk olur. Herkesin mutlaka bir gideni vardır, bir de gittiği. Gittiklerimizden bir parça alırız da gidenlerden hep bir parça kalır sol köşemizde. Her giden aynı izi bırakmaz yaşamımızda. Onlardan birinin giderken bıraktığı ayak izleri, yüzümüzdeki çizgilerdedir. Zamandır onun adı, hayatımıza çarpıp bölünerek ilerler. Dakikalar, saatler, günler, haftalar, aylar, yıllar… Yalnız da gitmez. Giderken yanına bazı umutlarımızı, gerçekleşmeyen hayallerimizi de alıp götürür. Saçlarımızın siyahından birkaç tel, çocukluğumuzun çocukluğundan birçok gün, gençliğimizin deli günlerinden bir sürü deliliği alıır gider, yavaş yavaş ve usulca…
Aralık ayı gelip de seneyi uğurlamaya hazırlanırken daha çok anlarız gittiğini. Işıl ışıl camekanlar, iyi yıl temennileri… Gidenlerin dönmediğini bize en çok o öğretir. Anıları kalır yanımıza, bir de yaraları. Geriye kalan parçalar artık bizimdir. Her gidiş acıtır. Arkasından tutulan yas, şarkı olur. Gidenlerin ardından su diye de göz yaşı dökeriz. Geriye dönülemeyeceğini bile bile. Giden her şeyin ardından başka bir şey gelir. Yılın bu son gününde biz de gidenlere ekleyelim mi fazlalıklarımızı? Fazla kıyafetleri, fazla eşyaları, gereksiz öfkelerimizi, kırgınlıklarımızı, kızgınlıklarımızı… Kötü sözlerimizi bir kağıda yazıp ateşe atalım. İçimizdeki duymak istemediğimiz seslerin gürültüsüne inat, ateşe attığımız kağıdın cılız yanma sesini dinleyelim. Eğer varsa diyeceğimiz güzel bir söz, hiç beklemeden sahibine verelim. Yüklerimizden arınıp saçlarımızda fazladan beyazlaşmış birkaç telin ellerinden tutup yüzümüzü gökyüzüne çevirelim. Önümüzde, bulutlara bakıp mavi hayaller kuracağımız yepyeni günler var. Yeni bir yıl, yeni insanlar, yeni yollar, yeni umutlar, yeni doğan bebekler…Gidenler gitti. Kalanlardan bir bayram kuralım. Şöyle rengarenk şölenli bir bayram.
İnsan nedir? Bir zaman yolcusu belki, geçmişle gelecek arasında… Gidenin arkasından su döküp ayinler yapan tuhaf bir varlık. O zaman biz de 2018’le gidenleri sevgiyle uğurlayalım. Ve yenisini karşılayalım. Daha sade, daha mutlu, yeni, yepyeni, masmavi günlere…
Mutlu yıllar…
