Birkaç damla gözyaşı… Tanrı insanları düşünmeyi bıraktığından beri yağmurların bile ayarı kaçtı. Katlanabilir masayı itiyorum ileri dikkatlice. Rakı, meyve ve cep telefonu üzerinde. Plastik...

Sırtımı destekleyen koltuğumda esneyerek geriye yaslanıyorum. Önümde bilgisayar denen şeyin açılan pencereleri. Bir haber kanalının saçma sapan Türkiye tablosunu okumaktan yorulduğumdan, kendimce yazacaklarımı açtığım...

Kasım güneşiyle güç kavgasına girmiş bulutların altında, kendinden önce deniz kenarındaki çay bahçesine ulaşmaya çalışan gölgesini takip etti adımları. Denizin üzerinden kara bir kötülük...